--
‘Zeg gasten, ze kunnen ons toch niks meer maken, laat ze nu keer, ’t zal hun deugd doen, ze hebben het al zo moeilijk.’
‘Mmmnee…’
‘Ik zie dat ook niet zitten …’
‘Bon, kijk, de link vullen we niet in en dan hebben ze ’t zelf in de hand.’
‘Pfff… we hebben drie strafpunten, hé, da’s al genoeg verschil!’
‘Ja, ok, maar laat het geknakte riet toch ook een kans’
‘Flauw.’
Ja, beste kwisgenoten, het was een memorabel avondje in Het Zwarte Gat. Kwismaster Kurt lijkt gerodeerd en op kruissnelheid. Het was stevig en pittig en verre van gemakkelijk en zoals een kwis moet zijn: ofwel content dat je ’t antwoord wist, ofwel content dat je ’t nu wél weet. Als hij er nu nog in slaagt niet meer tilt te slaan van zodra één of andere nozem een iets te luide boer of opmerking in zijn richting maakt maar dat gewoon stoïcijns negeert zit het helemaal goed. Hij was een stuk beter verstaanbaar dan in de JvG, het is duidelijk dat zijn stofwisseling goed is aangepast aan het toxische milieu van Het Zwarte Gat, dit trouwens in scherpe tegenstelling tot onze gastspeler Rammstijn.
Laat ik maar meteen naar de kern van de zaak gaan: onze bekommernis betreft vooral het geval Maccabi Dachau. Sommigen vinden dat ze ons kwiescircuit kleuren, anderen ergeren zich te pletter. Ikzelf kan ze wel velen, ik ken hun achtergrond en balanceer ergens tussen medelijden en vaderlijke compassie. Ok, veel balanceren is daar niet aan maar iets anders kan een mens met het hart op de juiste plaats niet doen bij het aanschouwen van zoveel zielige branie.
Het mag duidelijk zijn dat zij graag zouden leven volgens Neil Youngs punkersadagium ‘It’s better to burn out, than to fade away’. (@MD: Neil young is een Canadese zanger/gitarist, iemand zal jullie die wel eens leren kennen). Ik heb het al meermaals beweerd: ze gaan vaak verschroeiend van start maar vallen telkens stil na een kwart wedstrijd, en als ze dan toch doorgaan sterven ze in het zicht van de meet.
To fade away: het is jammer genoeg the story of their life. Neem nu Wim VL: ooit een stevige onderzoeksjournalist in wording die er in zijn eentje in geslaagd is een universiteitsprofessor te laten defenestreren. Alle lof en laudatio. Maar … heeft er sindsdien nog iemand iets van deze aankomende ster vernomen? Behalve dan de vaststelling dat hij zo ongeveer 23 uur per dag voor de TV moet hangen, gelet op zijn vaalbleke kleur en kennis van alle trash die over de mensheid wordt uitgebaggerd en de twijfelachtige eer om de voorzitter te zijn van zijn kwiesklup. Niet echt iets om trots op te zijn, een jammerlijk uitdoven.
En dan die andere lange, Rien … Misschien nog schrijnender: gevlucht uit Gent naar Leuven om in het lokale studentenblaadje om de paar weken eens een bijdrage te leveren en verder te teren op de toelage van zijn gefortuneerde ouders, soms eens aan het zonlicht blootgesteld samen met zijn begeleidster en altijd toelevend naar dat ene moment in de week dat er in zijn treurig bestaan eens iets doorsijpelt dat lijkt op écht sociaal contact: naar Gent sporen en de sfeer van de grote dagen trachten herbeleven.
En Matthias J… Nee, de werkelijkheid overtreft de verbeelding, het woord ‘loser’ is nog te fraai, de OCMW-uitkering te laag, de algehele treurigheid die dit schertsfiguur uitstraalt te gênant. Ik moet even stoppen want het wordt mij te veel.
Zo.
Ik ga het echt niet over Andreas en Niels en Zebedeus hebben, het is niet de bedoeling àlle miserabiliteit in kaart te brengen.
In Het Zwarte Gat woedde er aan onze tafel een heftige discussie tussen de nietsontzienden en de menslievenden, tussen zij die alweer eens hun intellectuele superioriteit wilden etaleren en zij die de anderen ook eens iets wilden gunnen, zeker met de wetenschap dat die anderen door het leven zoveel minder bedeeld zijn en dan ook nog tegenslag na tegenslag moeten verwerken. Ikzelf behoorde tot deze tweede strekking, mijn vier collega’s tot de eerste.
Dat we ondanks onze 3 strafpunten na 2 ronden al op kop stonden was mooi. Veel mooier was het voor mij om te zien dat die brave jongens van Maccabi zowaar ex-aequo stonden, dus eigenlijk op 20 vragen slechts 3 antwoorden minder goed hadden, ik kreeg er een warm gevoel bij. Toen er dan bij het voorlezen van het antwoord op een muziekvraag aan hun tafeltje een gejuich opsteeg (tot groot ongeloof van Quizmaster Wim trouwens) wisten we: dit zijn de morele winnaars van de avond. Even terzijde: als zij meer dan € 93,- gekrast hebben zijn ze zelfs meer dan alleen moreel winnaar.
En dan … Een Grieks drama, grote vreugde en luide hoop alweer gevolgd door een pijnlijke afgang. Van aan hun tafeltje werd er de hele tijd druk in mijn richting gegesticuleerd, ik maakte wat onbeholpen gebaren terug want stilletjes sloop de angst voor naderend onheil mijn grote hart binnen. ‘Jongens toch’, dacht ik, ‘wees toch voorzichtig’. Bijna hulpeloos glimlachtte ik naar Bleke Wim en maakte daarbij een aanmoedigend gebaar dat door een tafelgenoot als hard afrukken werd geïnterpreteerd, doch dit geheel terzijde.
De laatste ronde: Red Hat, de Bryan-broertjes op het fotoblad en toen Dany Lademacher de intro van Saturday Night inzette knikten we naar mekaar. Als er een link zou zijn was het natuurlijk Conan O’Brien, Kurt vroeg die inderdaad en de rest van de ronde was een stukje zoetekoek. (@MD: Lademacher is een gitarist (een gitarist speelt op een gitaar (een gitaar is een muziekinstrument met snaren en je kan er accoorden op spelen, we leggen het nog wel een keer uit)) die bij The Wild Romance, de groep van Herman Brood, speelde en later bij The Radio’s van Peeters en de Mosusen).
Eén vraag ging de mist in – we hadden Tonight wel zelf kunnen voorspellen – en we waren dus zeker van 9 op 9. In mijn getroubleerde herinnering stonden we na ronde 4 gelijk met MD en door de strafpunten zouden we alweer een 3e overwinning op rij boeken (geloof mij, het wordt saai).
Ik trachtte clementie los te weken bij mijn tafelgenoten wat zo ongeveer de conversatie uit het begin van dit stukje opleverde.
Ik trok wat harder aan de kar: ‘Iedereen zit ons nu al scheef aan te kijken, als we nu eens die gasten voor laten, dan geeft dat ons misschien iets menselijks …’
Uiteindelijk haalde ik mijn slag thuis door mijn moreel overwicht en overgewicht en Maarten vulde met tegenzin als link Ierland in.
Ik zag de blije gezichten aan hun tafel, ze zwaaiden synchroon toen ze zagen dat wij niet juichten bij Kurts antwoorden, het ging de goeie kant op.
En dan … muziek … alweer muziek!
Tot mijn niet geringe ontgoocheling zag ik hun gelaat plots nog bleker worden dan anders toen de Lennon-cover Hapiness Is A Warm Gun door Kim en Kelly Deal bleek te zijn gebracht, The Breeders dus. Het mocht alweer niet zijn.
Het sneed me door mijn goeie gemoed, ik had nochtans mijn best gedaan. Ik probeerde nog de anderen te overtuigen om onze kraslotjes aan hen af te staan maar hardvochtig als steeds stuitte dat op een botte weigering.
Misschien brengen de Jan van Gent en Quizmaster Wim volgende week soelaas zodat MD eindelijk eens de hoofdvogel kan afschieten zonder manipulaties en bedreigingen van quizopstellers.
Aan mij zal het niet liggen.
2 opmerkingen:
Het zal eerder een bolronde onbekende zijn in plaats van een nobele onbekende.
M.D.
uitleg wordt u volgaarne verleend door Kale Wim
Een reactie posten